بنا بر فتوای امام خمینی (رحمة الله علیه):

نگاه به غیر محارم: با قصد لذّت حرام است ــ بدون قصد لذّت به غیر صورت و دست ها حرام است.

تحریرالوسیله،جلد 2،کتاب النکاح

اگر مرتکب گناه شویم خداوند توفیقات خیر را از ما سلب می کند و روزنه های بصیرت مسدود می شوند؛ چرا که گناه هر چقدر هم کوچک باشد در نزد خداوند متعال بزرگ است و ما قدرت فهم این مسأله را نداریم. گاهی از کنار همین گناه کوچک خونسردانه عبور می کنیم و فریب وسوسه های شیطان را می خوریم. اما خبر نداریم که مثلا شوخی با نامحرم، درک حقایق را سالها برای ما عقب می اندازد یعنی توفیق خیلی از برکات را سلب می کند در نتیجه نخواهیم توانست عالم غیب را همین جا لمس کنیم. علمای بزرگ دین و شهدای بزرگوار از جمله کسانی بودند که به سبب تزکیه و مراقبت نفس به توفیقات عظیمی دست یافتند. مجتهد بانو امین خانمی بود که در منزل خود به درجه اجتهاد رسید و طرز معاشرت با نامحرم را خیلی رعایت می کرد و تلاش داشت که با هیچ نامحرمی رو به رو نشود، یکی از ابعاد وجودی ایشان بعد عرفانی بود به گونه ای که بر رموز جهان هستی وقوف پیدا کرده بود تا جاییکه صدای مناجات درختان و برگها و پرندگان و سنگ ریزه ها را با گوش جان می شنید. همچنین مجتهد معصومه گلگیری از جمله بانوان مقید به این اصول است که توانسته با جهد و مراقبت به مقام والای اجتهاد نائل شود. برای کسب درجه اجتهاد باید توفیق الهی و اسباب خیر حاصل شود و این توفیق نصیب هر انسانی نمی شود. نه فقط برای کسب درجه اجتهاد بلکه برای «ورع» هم که شدید ترین نوع تقوا است انسان نیاز به توفیق الهی دارد. سخن غیر ضروری با نامحرم حتی اگر بعد علمی هم داشته باشد از نظر اخلاقی شایسته نیست. اینکار نوعی لج بازی با فطرت است و انسان را از مشاهده خدای متعال در دنیا محروم می کند.خیلی ها گناه می کنند و اصلا متوجه گناهشان نیستند همین غفلت خودش نشانه ی محرومیت از توفیق است و محرومیت از توفیق نشأت از ساده انگاری گناه می گیرد.